Муртазо УЛУҒОВ
«Яҳудий доҳоларим»
-
Шоир қатра кўз ёш мисраларини Бухоройи шариф яҳудий (Иудей) элати бузрукворларига, гавҳар дурдонаси, такрори йўқ доҳоларига-эхё, яхё бародар дўстларига бағишлайди.
1-чи қисм
Бир қоқ бошима юз жафолар нисор этсалар,
Қандоқ қарор айлагум беқарор бўлса фалак.
Не бир ўзга юртни девоновор кезмадим э, воҳ,
Ихтиёрим олиб беихтиёр этгач фалак.
Тўпимдан айро этиб дилимни хун айлабон,
Қалам Мажнуним Мамну бадар этди фалак.
Бек ҳам эмасдим ё гадо бир бурда нон учун,
Ногоҳ бесойиб ҳолим хору зор этди фалак.
Буравга олган юртим-жабру жафоси муртад,
Танимга олов пуркаб култупроқ этди фалак.
Қалб акс садосин буғоқ ваҳшатга солган пиргон,
Бунчалар қаттол жафо-ранжинг бераҳм фалак.
Қай,қаён кетди Бухоройи дўст яҳудийлар,
Маънавият чашмаси-ноз,ишва қарашмалар.
Лайлак юриш қилам деб чумчуқ чатонин завол,
Тарбайтиб Абрааму Исоқсиз йиртворди беҳол.
Барнога зор қумри-бечора қайғу озурда,
Урунгай қоқмоққа қанотин зўрға базўрда.
Ота,она бир зўрётларинг рўсоронг истаб.
Минг йиллик ҳамоҳанг юрганинг ёт этар қумсаб.
Ул қароқўз ногоҳ қайта ёниб ишқингизда,
Гул тўла жахонини сочсалар бошингизга,
Ёрга вафо қил,этгил жонингни нисор кўнгил.
Тириклик умрида савоб иш қилмаган инсон,
Қайдан билсин ойжамол покларни бесамаржон.
Куюб адо бўлса ул Паризот маҳрингизда,
Ёрга вафо қил, этсанг жонингни нисор кўнгил,
Зулфи парешон жон ўзгай марҳаматингизда.
Айюҳаннос оламдан бекўнгил кетганлар бор,
Эҳсон бахш айлабон беором юрганлар бор.
Нисор этсанг беором дилинг рўсоронгизга,
Шукр айлаб дилрабо Барно беозорингизга,
Этгай қурбон жононинг жонин-ўксима кўнгил.
Ошиғинг беновани тун шамин ёқсанг беҳол,
Мадат-ёри бергай Худованд Қодиринг кўнгил.
Адо этса жон Бертамоҳ дилхоҳишингизда,
Нисор эт ғамзада кўнглингни рўҳпокингиизга,
Ёрга вафо қил,этгил жонингни нисор кўнгил.
Осмон рухсори ёпиқ қап-қаро булутлардан,
Бесамар бўшлиқларда мунгсоро юрган кўнгил.
Қия боқса Малика мушку анбарингизга,
Ёрга вафо қил,этсанг жонингни нисор кўнгил,
Гули бодам мутаъбар ишқу дилпорангизда.
Жонингни ўртама бекўнгил наздида кўнгил,
Ёрингдан айро бўлиб саргардон кезма кўнгил.
Ўлмагай Барно беғараз иболарингизда,
Ёрга вафо қил,этсанг жонингни нисор кўнгил,
Моҳитобон асира банду солорингизда.“ “ “
Берта, Барно, Шоиста, Малаевлар,
Куйласа ер, осмон баробар титрар.
Катаев, Наргизу Ранж, Боря акбари,
Куй-қўшиқ мулкида бўлмас такрори.
Исоқбек, Мўллажон Шоиста ойим,
Раққоса қаландар Малика хоним.
Олам ҳақонлари-баҳоси йўқлар,
Юлдуз рухсорларга ой рашкда куяр.
Оҳонгбоп, шуоро¬- Абраамшоҳ Толмас,
Парвози осмонга тамоман сиғмас.
“Шашмақом” оҳанги чунон бўй чўзиб,
Фалакдан ошсада қарор тополмас.
Маликага Рошелъшоҳ Рубин–жаҳоний,
Куй яратгай “Абрўкаж думи илон-ей.
Барно “Камзамин”да унган гул сўнг-гиси,
Рошелъ шоир “Сарзамин”нинг тоғ чўққиси.
Маликаю Наргиз,Тамара пари,
“Жашн муборак шават”-лар наврўз баҳори.
Қалбларнинг тўрида Ҳавасов Ильяс,
-“Я тебя так люблю город Самарканд”.
Ильясга ортгай меҳр ҳам чексин ҳавас,
Сенкансан шаҳрингни шодаси баланд.
Наркалаев ёқимтой бор эсимда,
Овози янграрди тонг-субҳу дамда.
Оҳлари ёнгиргай дилини Лайли,
Гўё ”чил чор чашма”булоқ мисоли.
Сенсан Тожик, Ўзбекнинг Бадахшон тоғи,
“Қирқын қиз” Ҳайкалларин лочин қароғи.
Бертамоҳ, Барнохон кулган ғунчалар,
Ширину Лайлидек сулув бунчалар.
Бухоройи гулрў мени севмаса,
Майлига Яҳудим эслам ҳамиша.
ЎзбекуТожикни эъзозлаб юз бор,
Мақомин ёйвординг оламгга илк бор.
Покдомон қалбраринг мангу мунаққаш,
Яшнагай гул очиб рухсоронг маҳваш.
Мени ҳам гоҳ,гоҳи этсангизлар ёт,
Барқ урар шоиринг руҳи умрбот.
Эъҳсон бахш айлагум”шашмақом”ингизга,
“Келмади-муножот,ушшоқ”қингизга.
Бухоро,Самарқанд валиданг шаксиз,
Бобонглар мозорин қолдирма ёлғиз.
Унда аждодларинг хоки макони,
Унга алмашмагин бутун жаҳонни.
Кўз ўнггимда сенлар ҳар дам намоён,
Эсласам қўпади қалбимда туғён.
Рафаэль асарин ўқинглар-битган,
Сиз ёнган Холокост даҳшатин айтган.
Унда дом дараксиз кетганлар бисёр,
Руҳлари чинқирар тинсиз беқарор.“ “ “
Худодан бўлдими ё бандасидан ёки то ҳоло бизга номаълум табиат кечмишининг тақдир таққозасими, ёру дўст бухоройи шарифда номи ўчмас яҳудий элатимиз, жон куяримиз “самин” гул уруғлари гўё бутун ер юзига сочилиб кетди, кетди, тамоман кетди…….
Ўзбек, форс-тожик битмас-туганмас маънавият борлиғини бутун оламга ёйганларимизни…, Эй Эр Тўнға, Эй Тумарис, Олий Сомон, Буюк Амир Темиру Улуғбек, Усмон отаю Шароф Рашидов, Бобожон Ғафуру, Жаббор Расулов-гавҳар дурдоналарингни йиғиштириб ҳовучга соладиган донишмандлар қайдасиз, қаён кетдингиз, қайдасиз, қайдасиз қайда…..
Табиатнинг ассимилация, диффузия қонунлари муқаррар. Бу гавҳар, ҳақиқ, маржонлар қадим Бухорою Афросиёб (Самарқанд) тарих шодаларига тизилганлар…, йиллар ўтар, йиллар ортидан асрлар, асрлар ортидан боз қатор асрлар…. Зеро тақдир таққозаси билан бошқа-бошқа ер сарҳадларида яшаётган қондош, жондош, юртдош дурдоналаримиз, қадим тарих шодасидагиларимиз, Бухоройи шариф яҳудий доҳоларимиз-элининг тили, тарихи, тақдири, зеҳн-заковати, маърифатини фаромуш қиладилар. Бу муқаррар аччиқ тарихий фожиадир, бу шифо топмас мажруҳ касаллик…, вой дилим, вой жоним, вой жигарбандим….
Иерусалимда маъбад номига Худо,
Қурган Соломон тилаб худодан дуо.
Йиллар ўтар, ортдан қатор асрлар,
Санаманг саноғин асрлар таркин.
Нострадамус байтин зинҳор ўқинглар,
Топасиз ўшандан асрлар касрин.
Хўш-хўшбахт юрайлик оёқда тикка
Жони бор ҳам йўққа Ҳақ дебон битта.Изоҳ
Нострадамус (1503-1566):врач, астролог (башоратгўй).
Зар қалпоқ гўё ҳибс, қафас ичра боқётган кўз,
Уриб чиқарилса сирғал учуб бўлгай юлдуз.
Курашда фирибгар, жавон шер билан чиниққан,
Мағлубиятга учрагай шер қари толиққан.(таржимони М.У.)
Ҳали кеч этмас, изингизга қайрилиб боқинг, тарихингизга, маънавий бойлигингизга, ўтмиш тақдирингизга, таҳлилий, таҳдидий таққозангизга, Бухоройи шарифнома мақомингизга….Бундоқ фожиявий йўқотишларга қондош, юртдошларингиз юраги дош беролмайди…, ноилож нарсанинг ўзи йўқ, иложини қидиринг, топасиз ҳам.
Ўзга юртда шоҳ ё султон бўлсангда ҳам,
Айро тушманг бобонг ётган гўр-чўпидан.
Саросар бўп эй! Юртдошим Моманг ётган,
Бўлмасмиди хабар олсанг-қабри чўккан
Йиллар ўтар,ўнлаб аср ортларидан,
Айро бўлманг Яҳудий Шанъ номларидан.
Бертамоҳ сабоғин олмадингизми,
Ё қурғур шайтонга ёнбостингизми.
Бунда”Оромижон” Барно уфори,
“Келмади”оҳию,Бертамоҳ зори. -
Страница в разработке
-
2-чи қисм
Соломоннинг ғазалларин ғазали
Мўҳр босиб юрагингга айланиб қолгум келар,
Бармоғингга узук тоққан маҳваш меҳрингга зор.
Ўлимдан қаттиқ ишқим қилолмай қалбимга жо,
Пайдо бўлдим яна йўлларингда девонавор.
Ишқ ўтин ўчиришга етарми уммон суви,
Қуюб турса ўчиролмас наҳр сув сулуви.
Уй бойлик харждан тузаларими дард-ишқ ҳасрати,
Ё ортарми менга севганимнинг кек нафрати.(таржимони М.У.)
“ “ “
“Соломоннинг ғазалларин ғазали”га уйқош шоир айтолган тўрт қатор мисралари-Навоийнинг “Муножот”ғазалини эслаб:
Пок қалбли инсонлар бор ҳечкимга аён эмас,
Ишқин кимга бахш айлаганин кимса сезолмас.
Бу қалб нурин тоғу тош қайтаролмас ҳеч ҳам,
Виқор муз чўққилари нурга дош бераолмас.
Ғуруб аланггами? Сўрасам Дарвишдан уни,
Дарвиш ёқа тутиб деди, -бу Ғойиб баёни.
Ғазалда айтолган Навоии гуноҳкор зотга,
Шом шафоғинг бахш айла дебон Ғойиб Маъшуқга.
Топмайин зоҳирий маҳвашни Новоидек зот,
Ихтиёр айлаган ботиний дунёни ҳайҳот.
Пайғамбар (алайҳиссалом) умрига ҳақ-ҳақо,
Етиб, тарк этди нафс бало дунёни бебақо.“ “ “
“Соломоннинг ғазалларин ғазали” асари мантиқан – манзуман қадимги никоҳ маросимада куйланган рамзий ашўла бўлганлиги барчамизга аён ва шу аснода ҳозирги замонимизда ҳам қадри – қимматини йўқотмай бу рамзий мақом – никоҳ ғазали бўлмиш куйланиб келинмоқда, 8 – қисмдан иборат тўқима мусиқий (пеъса) асаридир – куёв, келин ва хор мақоми шахслар ижросида. Сюжети эса реал тарихий воқиа: Соломоншоҳнинг харамида кўпчил асира канизаклар орасида бўлган, ҳусн жамолининг қиёси йўқ эфопиялик Суламите маликани жавон Соломоншоҳ девоновор севиб қолади.Бу мувоқатан жавонлик ҳиредир. Севган ҳам севилган ҳам зоҳирий ишқ ҳирсни Яратганнинг ўзи қалбларига қуйганлигини билсаларда, оқибати умидсизликка олиб боришини тушунолмайди.
“Ўлимданда қаттиқ ишқим”яъни қазои муборакдан – да қаттиқроқ ишқ деганининг маъниси нима? Биринчидан тириклик ҳаётнинг бошланғич босқичида билибми,билмайми чуқур чандиқларга босган пой қадамлари наҳега ғарқ зиминда зиддиятларга дучор бўлади, кўнггилсизлик, умидсизлик ирсий кечинмаларни кўра – кўра бебақо дунёсига бемаврид келганини ҳис қилаверади.
Иккинчидан зоҳирий зиддиятларга қарши кураш борлигини, унинг йўл йўриқларрини қидириш асносида ЯНГИ АҲД (новый завет)- яъни Исо Масийнинг гуноҳларга ғарқ заминдаги боқира қиз Марьям ботинида худонинг хоҳиш қудрати билан пайдо бўлишини, Марьям этагидан тушушини башорат қилади.
Албатта “Соломоннинг ғазалларин ғазали” ва мен шунга уйқош тўрт мисра атаган зоҳирий саргузашта ишқ ғазалимнинг мантиқий маъни,манзум баёнини ва Соломонниннинг малак қутий фикрларини ўлик бир оҳангда наср йўли билан баён этишнинг узи бориб турган ҳамоқат. Аммо заррача бўлсин ниятимни ошкора қилиш учун шу йўлдан бордим. Юқоридаги Соломоншоҳ, менинг ҳам фикрларим давомида шуни такидлашни истардимки, дунёдаги энг олий неъмат бу ишқ. Унинг сиррини ечмоққа бел боғлаган зотларнинг на сони бор, на саноғи.
Топмайин зоҳирий маҳвашни Навоийдек зот,
Ихтиёр айлаган Ботиний дунёни ҳайҳот.
Кимки ошиқ эди, аввал бир заминий малакни севди. Сева-сева охир девона бўлди ва кўрдику, бундай малакни топиб ҳам бўлмас, унинг висолига етиб ҳам бўлмас.Ошиқ малак дунёга қадам босган хонодон остонаси тупроғини юзига сурта-сурта кўр бўлди, гадо, ёқа вайрон, дарбадар-мусофир бўлди. Энди у бундай малакни одам зоти яратганига шубҳа назари билан қарай бошлади. Ахир, қандай қилиб шундай фариштани (Навоий тили билани айтганда зоҳирий маҳваш-паривашни) гуноҳкор одам боласи яротаолса?
Ғазалда айтолган Навоии гуноҳкор зотга,
Шом шафоғинг бахш айла дебон Ғойиб Маъшуқга.
Йўқ деди девоновор ошиқ наъра тортиб,
Маъшуқа малак эмас, балки малакни яратган ЯРАТУВЧИ-нинг ўзи.
Ғуруб алангами? Сўрасам Дарвишдан уни,
Дарвиш ёқа тутиб деди-бу Ғойиб баёни.
У яратди бу шаҳло кўзларни, бу шаҳду шакар лабларни, қалам қошу, сайқал тарам мижжаларни, жон офати қарашмаларни, сумбул сочларни…..
Ошиқ маъшуқни бошқа ердан қидира бошлайди. Илк марта бутун борлиқ ўша малак сиймосида намоён бўлди: Дарахтларнинг мавзун қомати, япроқларнинг зангори софлиги, уларнинг чақалоқлардек ўзлари билмаган тилда шивирлашлари, дарахт танасидаги сабуҳий поклик, оёқлари остида руку тушуб ётган ўт-ўланларнинг саждага бош урушлари, кўрингки, ҳамма-ҳаммаси ишқдан яралган.Уни энг Буюк Маъшуқ яратган. Малак эса аллақачон бирор харомининг қўйнига кириб кетган, аммо ошиқ буни билмайди, чунки заминий ташвишлардан узил-кесил чекинганига хийла бўлди ва малакнинг ҳам заминий экани, вужудида нафс отлиғ илон бурала-бурала томоқларига қадар келгани, ниҳоят тил чиқариб, ҳамма нарсани ямлашга бошлаганини билмайди. У аллақачон осмонларга кўчган (Исо массии янглиғ) ва бир вақтлар заминда яшаганини унутган. Ишқ ошиқ билан фалакка кўтарилди. Ишқ ошиқни олиб кетди. Энди у Осмонларга сайр қиларган гуноҳлар олови лангиллаб ётган ўзининг қадрдон ерларини эслай олмайди. Ишқ ана шу. Одамлар шу боисдан ҳеч қаердан уни топа олмайдилар. Кўнгли тўла дарт билан унинг қаър-қаърига шунғийдилар. Унинг ичда яшаб туриб ҳам топа билмайдилар. “Соломоннинг ғазалларин ғазали” назмий асарининг ва менинг тўрт қатор шеъримнинг ҳам таҳлилий, тадҳидий наср баёни шундан иборат.Ўзбек олимлари яратаолмаган нарсани Яҳудий доҳо миллатиниг фарзанди шарқшинос буюк олим Н.М.Малаев (“Ўзбек адабиоти тарихи”ни яратаолган) ҳоло ҳаёт бўлганларида ул зот менинг фикр баёнимни тасдиқлаган бўларди албатта.
Ўтмишингдан айта олсам эзгоик бир дарт,
Сойдайин оқсада ёшинг қилгайсан тоқат.
Моисей узлатда бўлиб Санайда қирқ йил,
Ҳақ башоратин “ТАНАХ”ни ололган буткил.
Энг аччиқ ачинарли Холокостда доим,
Бошингда тегирмон тош чарх урди қойим.
Дут, газда қовурди этинг Адольф шайтон,
Миллионча иудей топширдилар жон.“ “ “
Худо Ҳар бир элнинг пешонасига,
Моисейдек зотни битар жуда кам.
Яҳудийни эслаш мен учун вожиб,
Қадрин билмоғимиз лозим муаззам.
Менинг ҳам муддоам Моисей зотнинг,
Муқаддас “Танах”ин эсламоқ такрор.
Зеро, ҳар бир тоғда ялпиз ўсмагай,
Санайда кўкарар ҳар қишу бахор.
Покдан-пок қалб ила ушладим хома,
Бу йўлга раҳнома эътиқод ихлос.
Яҳудий номига ёзай нек нома,
Бу эса шоирнинг нияти холос.
Висолинг қирқ асрдан кўпроқ яшаган,
Ной, Сим заргарлар зар илкинг ясаган.
Соломоннинг ғазали ой суврати,
“Санай тоғ” Моисейнинг илк шуҳрати.
Абраам, Исоқ, Иоқ бобо доҳоларинг,
Айтай эслаб тўрт минг йиллик меҳробларин.
Ханаана зар тупроққа йиғиб ЭЛНИ
Бунёт этган байтул давлат Изроилни.
Абраам ҳазрат олгач Худо башоратин,
Кўркам этган Ханаана буюк юртин.
Садам Ибн қўшнилари қилгач хоҳиш,
Қўшиб олган Изроилга бир кам тўртин.
Азал қадим Ур шаҳри Еверангда,
Сим, Ной, Иоқ излари бор севарангда.
Ур қасринг севикли шаҳарларга тенг,
Қадим топиндиқ кўп-майдонлари кенг.
“Сурух, Нахор, Фарра” Месопотамда,
Абраам пушти яшамоқда ҳозир дамда.
Месопотам, Вовилон юрт қадимдан.
Топиндиқ ҳайкалин марвардан бошин,
Ташхис олимлари этиб эътибор,
Қирқ аср бурунги Абраам дер қошин.
Аввалбош Абраамнинг йўли чун узоқ,
Кўк узра пайдар-пай ёққан шам чироқ.
Мозейда кишвар кўп иоқ ватани,
Чалкаштирган Адольф мурғ деб такани.
Тигр, Ефрат дарёларин оралиғида,
Абраамнинг илк изи бор чаман боғида.
Еверанг айтиб кетган достон асар,
Ной, Симга тобин дея солаётир жар.
Шумер, Ур ва Аккад кишварлар бўлса,
Сенларнинг иптидо ватанинг эса.
Сенга қўшни бўлган давлатда Бобил,
Ўчмаган ҳозир ҳам ҳирсларинг комил.
Сенга сажда қилиб Ур ҳамда Шумер,
Тош деволим тиклаган зўрриётим дер.
Икки, тўрт минг йиллар бурун то бизгача,
Ўтдинг яшнаб Тигр, Ефрат аро денгизгача.
Шумер, Аккад юртлар, Ур кент зар шодасин,
Қиёсларин топмагайсан куч қудратда.
Ҳамда Бобил Худо Ҳақнинг бўсағасин,
Сен яшнатган ер, Осмонни яқин шарқда.
Шарқ қасрин қурган сенсан мовий офтоб,
Бор Испану Францларда изинг маҳтоб.
Одамзотда бўлмаса гар шафқат бироз,
Кунларсайин ортар экан қасду ғараз.
Доҳоларни тан олмаган, ғараз ови,
Иудейкан кўзлагани фашист дови.
Яҳудий зарларин танийди заргар,
Изларин эъзозлар ер, осмон қадар.
Мисрда Иосиф бўлиб бош вазир,
Фараон кўксини кўкка кўтарган.
Онанг этагидан тушган минг ботир,
Остонасин қурган тилло,нуқрадан.
Бертамоҳ, Барногул акобир Борис,
Оламни яшнатган чороғон юлдуз.
Варзоб, Ромит тоғларда кўкарған гул,
Ошиқлар ноласин куйлаган булбул.
Мақом мулкидаги мутлоқ доҳо сен,
Осмон тоқидаги жамшид, ойсан сен.
Сим шоҳга айт десам висол мучалинг,
Ной амир билар дер бойтул ўлчовин.
Васл руҳинг – қирқ аср йил келган асраб,
Сим, Ной, Иоқларинг нур тўккан яшнаб.
Тўккан нурлар иудейнинг зар суннати,
“Санай” Моисейнинг қирқ йиллик узлати.
Худо берган қалам билан яҳудийнинг,
Ёза олдим ”Библи” даги пой қадамин.
Лек покдомон ният билан Моисейнинг,
“Тора” ёзуғ урф удумин айтолмадим.
“Тора” ёзуғ яҳудийча турмушга хос,
Урфу удум ахлоқларин айтган холос.
Олти юзу ўн учта хос ахлоқ таъби,
Тизилганлар урфу удум маржон каби.
Иерусалим қасри Худо дарвозаси,
Яҳудийлар олам ардоқ арзандаси.
Ўн иккидан ўн тўпинг асир тушиб,
Энг аччиқ аҳволини билгайсиз сиз.
На чора Ассирия давлатларда,
Йитиб кетган аждодларинг дом дараксиз.
Форсча, Ўзбекча сўзлар шоиринг сизинг,
Беҳишстзор деб яҳудийим кутлуғ изин.
“ “ “
Яҳудийнинг новзотларин сўйиб фараонлар,
Нил соф тоза сувин оққан қонга бўяганлар.
Яҳудийнинг қонларидан тошди дарё,
Дарёлар бирлашсалар ғарқ бўлур дунё.
Қурбон қилгин деса боланг парвардигор,
Кўз ёш тўкиб ножот сўрар онаизор.
Шафқат сизга деганидан Худо, дарҳол,
Қурбонлик чун баррачани сўйди аёл.
Дарё қонларини босган чоғда чивин,
Моисейга уз дедилар қул чилвирин.
Пайғамбар зот озод қилган зотларини,
Кўз ёш тўккан она ҳамда новзотларни.
Черм баҳр сувларини тўсиб бир рав,
Мисрларга ғулом бўлган элларини,
Ўтказдию, Черм сувин тезда даррав,
Худо мен деб какирлаган фараонни.
Қўйворганча қувган ёвни йўлин кесиб,
Сув остига ғарқ қилолди жонларини.
Мисрларнинг банд занжирин узуб пора,
Озод қилган жонларига кириб оро.
Моисейга қутқоролган ғарибларин,
Сажда қилиб эъзозларди пайғамбарин.“ “ “
Самарқанд ҳам Бухоро донишманд доҳоларим,
Қай, қаён кетдинг айт: -тоғ дайдиси оҳуларим.
Наргиз оҳу-ошиқларнинг жон офати вой-ей,
Тамара бону-маҳвашат муборак шавад-ей.
Тамара-Катаев Исоқ доҳонинг қирмизи,
Гулрў Наргиз-Малаев такрори йўқинг қизи.
Ўзбек, Тожикларинг ташлаб кетдинг сен фироққа,
Зар, кумуш изларинг кўмасанми ё тупроққа.
Қолсанг Бухорода сени қашқир тишлармиди,
Эслолмам шоҳлонг жамшид ё ойга ўхшармиди.
Ёлгиз атаганим қалб дафтарим очай энди,
Қолган пой қадаминг тобот қилиб юрай энди.
Қолган пой қадаминг сенга айтар ҳасрати бор,
Келсанг Бухоройи шарифингни кўксин кўтар.
Ота, онамиз бир, катта қилган сизу бизни,
Ростми, ёлғон қаён етаклади тақдир сизни.
Юрсанг ханда ғунча дўндиқчадай бўлмасмиди,
“Келмади” – дил нола ғазалини оҳ.., воҳ.., куйлаб,
Сийна аро сизиқ – жон офатин кўз – кўз айлаб,
Ноз кулса Барно менга – лаб ҳеч ким бурмас эди.
Тоғ тошда гул ундурган Малика паривашинг,
Қия боқса ногоҳ йўқотарди Мажнун ҳушин.
Фалак бетакрор ҳофизи Рустам Самарқани,
Чорак аср ўтиблар кетди,мен овозинга зор,
Эй Рустами Достон фалакдан ошгинчи қани,
Кўк узра “Қурбон ўлам”ингни эшитай бир бор…..
Самарқандда бордир пой қадами ҳазрат бобонг,
Кўкка қат таратган Абраам Булвар хиёбони.
Сиз қанот қоқиб Уқъёнусдан учиб ўтганда,
Қайт дедим,қайтмадингиз яҳудий дўстлар даҳо.
Шундоқчакан тақдир сизинг Ҳақ битик битганда,
Шоиринг умидлари соврилди кўкка э воҳ!
Экмасангда райхон – киндик қонинг бор тупроққа,
Атам шеърим моманг ётган – қабр ёлғиз ялҳаққа.Муртазо Улуғов.