Yahudiy doholarim | Shoir Murtazo

Shoir qatra koʻz yosh misralarini Buxoroyi sharif yahudiy (Iudey) elati buzrukvorlariga, gavhar durdonasi, takrori yoʻq doholariga-exyo, yaxyo barodar doʻstlariga bagʻishlaydi.

1-chi qism

Bir qoq boshima yuz jafolar nisor etsalar,
Qandoq qaror aylagum beqaror boʻlsa falak.
Ne bir oʻzga yurtni devonovor kezmadim e, voh,
Ixtiyorim olib beixtiyor etgach falak.
Toʻpimdan ayro etib dilimni xun aylabon,
Qalam Majnunim Mamnu badar etdi falak.
Bek ham emasdim yo gado bir burda non uchun,
Nogoh besoyib holim xoru zor etdi falak.
Buravga olgan yurtim-jabru jafosi murtad,
Tanimga olov purkab kultuproq etdi falak.
Qalb aks sadosin bugʻoq vahshatga solgan pirgon,
Bunchalar qattol jafo-ranjing berahm falak.
Qay,qayon ketdi Buxoroyi doʻst yahudiylar,
Maʼnaviyat chashmasi-noz,ishva qarashmalar.
Laylak yurish qilam deb chumchuq chatonin zavol,
Tarbaytib Abraamu Isoqsiz yirtvordi behol.
Barnoga zor qumri-bechora qaygʻu ozurda,
Urungay qoqmoqqa qanotin zoʻrgʻa bazoʻrda.
Ota,ona bir zoʻryotlaring roʻsorong istab.
Ming yillik hamohang yurganing yot etar qumsab.
Ul qaroqoʻz nogoh qayta yonib ishqingizda,
Gul toʻla jaxonini sochsalar boshingizga,
Yorga vafo qil,etgil joningni nisor koʻngil.
Tiriklik umrida savob ish qilmagan inson,
Qaydan bilsin oyjamol poklarni besamarjon.
Kuyub ado boʻlsa ul Parizot mahringizda,
Yorga vafo qil, etsang joningni nisor koʻngil,
Zulfi pareshon jon oʻzgay marhamatingizda.
Ayyuhannos olamdan bekoʻngil ketganlar bor,
Ehson baxsh aylabon beorom yurganlar bor.
Nisor etsang beorom diling roʻsorongizga,
Shukr aylab dilrabo Barno beozoringizga,
Etgay qurbon jononing jonin-oʻksima koʻngil.
Oshigʻing benovani tun shamin yoqsang behol,
Madat-yori bergay Xudovand Qodiring koʻngil.
Ado etsa jon Bertamoh dilxohishingizda,
Nisor et gʻamzada koʻnglingni roʻhpokingiizga,
Yorga vafo qil,etgil joningni nisor koʻngil.
Osmon ruxsori yopiq qap-qaro bulutlardan,
Besamar boʻshliqlarda mungsoro yurgan koʻngil.
Qiya boqsa Malika mushku anbaringizga,
Yorga vafo qil,etsang joningni nisor koʻngil,
Guli bodam mutaʼbar ishqu dilporangizda.
Joningni oʻrtama bekoʻngil nazdida koʻngil,
Yoringdan ayro boʻlib sargardon kezma koʻngil.
Oʻlmagay Barno begʻaraz ibolaringizda,
Yorga vafo qil,etsang joningni nisor koʻngil,
Mohitobon asira bandu soloringizda.“ “ “
Berta, Barno, Shoista, Malayevlar,
Kuylasa yer, osmon barobar titrar.
Katayev, Nargizu Ranj, Borya akbari,
Kuy-qoʻshiq mulkida boʻlmas takrori.
Isoqbek, Moʻllajon Shoista oyim,
Raqqosa qalandar Malika xonim.
Olam haqonlari-bahosi yoʻqlar,
Yulduz ruxsorlarga oy rashkda kuyar.
Ohongbop, shuoro¬- Abraamshoh Tolmas,
Parvozi osmonga tamoman sigʻmas.
“Shashmaqom” ohangi chunon boʻy choʻzib,
Falakdan oshsada qaror topolmas.
Malikaga Roshelʼshoh Rubin–jahoniy,
Kuy yaratgay “Abroʻkaj dumi ilon-ey.
Barno “Kamzamin”da ungan gul soʻng-gisi,
Roshelʼ shoir “Sarzamin”ning togʻ choʻqqisi.
Malikayu Nargiz,Tamara pari,
“Jashn muborak shavat”-lar navroʻz bahori.
Qalblarning toʻrida Havasov Ilyas,
-“Ya tebya tak lyublyu gorod Samarkand”.
Ilyasga ortgay mehr ham cheksin havas,
Senkansan shahringni shodasi baland.
Narkalayev yoqimtoy bor esimda,
Ovozi yangrardi tong-subhu damda.
Ohlari yongirgay dilini Layli,
Goʻyo ”chil chor chashma”buloq misoli.
Sensan Tojik, Oʻzbekning Badaxshon togʻi,
“Qirqn qiz” Haykallarin lochin qarogʻi.
Bertamoh, Barnoxon kulgan gʻunchalar,
Shirinu Laylidek suluv bunchalar.
Buxoroyi gulroʻ meni sevmasa,
Mayliga Yahudim eslam hamisha.
OʻzbekuTojikni eʼzozlab yuz bor,
Maqomin yoyvording olamgga ilk bor.
Pokdomon qalbraring mangu munaqqash,
Yashnagay gul ochib ruxsorong mahvash.
Meni ham goh,gohi etsangizlar yot,
Barq urar shoiring ruhi umrbot.
Eʼhson baxsh aylagum”shashmaqom”ingizga,
“Kelmadi-munojot,ushshoq”qingizga.
Buxoro,Samarqand validang shaksiz,
Bobonglar mozorin qoldirma yolgʻiz.
Unda ajdodlaring xoki makoni,
Unga almashmagin butun jahonni.
Koʻz oʻnggimda senlar har dam namoyon,
Eslasam qoʻpadi qalbimda tugʻyon.
Rafael asarin oʻqinglar-bitgan,
Siz yongan Xolokost dahshatin aytgan.
Unda dom daraksiz ketganlar bisyor,
Ruhlari chinqirar tinsiz beqaror.“ “ “
Xudodan boʻldimi yo bandasidan yoki to holo bizga nomaʼlum tabiat kechmishining taqdir taqqozasimi, yoru doʻst buxoroyi sharifda nomi oʻchmas yahudiy elatimiz, jon kuyarimiz “samin” gul urugʻlari goʻyo butun yer yuziga sochilib ketdi, ketdi, tamoman ketdi…….
Oʻzbek, fors-tojik bitmas-tuganmas maʼnaviyat borligʻini butun olamga yoyganlarimizni…, Ey Er Toʻngʻa, Ey Tumaris, Oliy Somon, Buyuk Amir Temiru Ulugʻbek, Usmon otayu Sharof Rashidov, Bobojon Gʻafuru, Jabbor Rasulov-gavhar durdonalaringni yigʻishtirib hovuchga soladigan donishmandlar qaydasiz, qayon ketdingiz, qaydasiz, qaydasiz qayda…..
Tabiatning assimilatsiya, diffuziya qonunlari muqarrar. Bu gavhar, haqiq, marjonlar qadim Buxoroyu Afrosiyob (Samarqand) tarix shodalariga tizilganlar…, yillar oʻtar, yillar ortidan asrlar, asrlar ortidan boz qator asrlar…. Zero taqdir taqqozasi bilan boshqa-boshqa yer sarhadlarida yashayotgan qondosh, jondosh, yurtdosh durdonalarimiz, qadim tarix shodasidagilarimiz, Buxoroyi sharif yahudiy doholarimiz-elining tili, tarixi, taqdiri, zehn-zakovati, maʼrifatini faromush qiladilar. Bu muqarrar achchiq tarixiy fojiadir, bu shifo topmas majruh kasallik…, voy dilim, voy jonim, voy jigarbandim….
Iyerusalimda maʼbad nomiga Xudo,
Qurgan Solomon tilab xudodan duo.
Yillar oʻtar, ortdan qator asrlar,
Sanamang sanogʻin asrlar tarkin.
Nostradamus baytin zinhor oʻqinglar,
Topasiz oʻshandan asrlar kasrin.
Xoʻsh-xoʻshbaxt yuraylik oyoqda tikka
Joni bor ham yoʻqqa Haq debon bitta.

Izoh
Nostradamus (1503-1566):vrach, astrolog (bashoratgoʻy).
Zar qalpoq goʻyo hibs, qafas ichra boqyotgan koʻz,
Urib chiqarilsa sirgʻal uchub boʻlgay yulduz.
Kurashda firibgar, javon sher bilan chiniqqan,
Magʻlubiyatga uchragay sher qari toliqqan.

(tarjimoni M.U.)

Hali kech etmas, izingizga qayrilib boqing, tarixingizga, maʼnaviy boyligingizga, oʻtmish taqdiringizga, tahliliy, tahdidiy taqqozangizga, Buxoroyi sharifnoma maqomingizga….Bundoq fojiyaviy yoʻqotishlarga qondosh, yurtdoshlaringiz yuragi dosh berolmaydi…, noiloj narsaning oʻzi yoʻq, ilojini qidiring, topasiz ham.
Oʻzga yurtda shoh yo sulton boʻlsangda ham,
Ayro tushmang bobong yotgan goʻr-choʻpidan.
Sarosar boʻp ey! Yurtdoshim Momang yotgan,
Boʻlmasmidi xabar olsang-qabri choʻkkan
Yillar oʻtar,oʻnlab asr ortlaridan,
Ayro boʻlmang Yahudiy Shanʼ nomlaridan.
Bertamoh sabogʻin olmadingizmi,
Yo qurgʻur shaytonga yonbostingizmi.
Bunda”Oromijon” Barno ufori,
“Kelmadi”ohiyu,Bertamoh zori.
Страница в разработке
2-chi qism

Solomonning gʻazallarin gʻazali

Moʻhr bosib yuragingga aylanib qolgum kelar,
Barmogʻingga uzuk toqqan mahvash mehringga zor.
Oʻlimdan qattiq ishqim qilolmay qalbimga jo,
Paydo boʻldim yana yoʻllaringda devonavor.
Ishq oʻtin oʻchirishga yetarmi ummon suvi,
Quyub tursa oʻchirolmas nahr suv suluvi.
Uy boylik xarjdan tuzalarimi dard-ishq hasrati,
Yo ortarmi menga sevganimning kek nafrati.

(tarjimoni M.U.)

“ “ “
“Solomonning gʻazallarin gʻazali”ga uyqosh shoir aytolgan toʻrt qator misralari-Navoiyning “Munojot”gʻazalini eslab:
Pok qalbli insonlar bor hechkimga ayon emas,
Ishqin kimga baxsh aylaganin kimsa sezolmas.
Bu qalb nurin togʻu tosh qaytarolmas hech ham,
Viqor muz choʻqqilari nurga dosh beraolmas.
Gʻurub alanggami? Soʻrasam Darvishdan uni,
Darvish yoqa tutib dedi, -bu Gʻoyib bayoni.
Gʻazalda aytolgan Navoii gunohkor zotga,
Shom shafogʻing baxsh ayla debon Gʻoyib Maʼshuqga.
Topmayin zohiriy mahvashni Novoidek zot,
Ixtiyor aylagan botiniy dunyoni hayhot.
Paygʻambar (alayhissalom) umriga haq-haqo,
Yetib, tark etdi nafs balo dunyoni bebaqo.

“ “ “

“Solomonning gʻazallarin gʻazali” asari mantiqan – manzuman qadimgi nikoh marosimada kuylangan ramziy ashoʻla boʻlganligi barchamizga ayon va shu asnoda hozirgi zamonimizda ham qadri – qimmatini yoʻqotmay bu ramziy maqom – nikoh gʻazali boʻlmish kuylanib kelinmoqda, 8 – qismdan iborat toʻqima musiqiy (peʼsa) asaridir – kuyov, kelin va xor maqomi shaxslar ijrosida. Syujeti esa real tarixiy voqia: Solomonshohning xaramida koʻpchil asira kanizaklar orasida boʻlgan, husn jamolining qiyosi yoʻq efopiyalik Sulamite malikani javon Solomonshoh devonovor sevib qoladi.Bu muvoqatan javonlik hiredir. Sevgan ham sevilgan ham zohiriy ishq hirsni Yaratganning oʻzi qalblariga quyganligini bilsalarda, oqibati umidsizlikka olib borishini tushunolmaydi.
“Oʻlimdanda qattiq ishqim”yaʼni qazoi muborakdan – da qattiqroq ishq deganining maʼnisi nima? Birinchidan tiriklik hayotning boshlangʻich bosqichida bilibmi,bilmaymi chuqur chandiqlarga bosgan poy qadamlari nahega gʻarq ziminda ziddiyatlarga duchor boʻladi, koʻnggilsizlik, umidsizlik irsiy kechinmalarni koʻra – koʻra bebaqo dunyosiga bemavrid kelganini his qilaveradi.
Ikkinchidan zohiriy ziddiyatlarga qarshi kurash borligini, uning yoʻl yoʻriqlarrini qidirish asnosida YANGI AHD (novy zavet)- yaʼni Iso Masiyning gunohlarga gʻarq zamindagi boqira qiz Maryam botinida xudoning xohish qudrati bilan paydo boʻlishini, Maryam etagidan tushushini bashorat qiladi.
Albatta “Solomonning gʻazallarin gʻazali” va men shunga uyqosh toʻrt misra atagan zohiriy sarguzashta ishq gʻazalimning mantiqiy maʼni,manzum bayonini va Solomonninning malak qutiy fikrlarini oʻlik bir ohangda nasr yoʻli bilan bayon etishning uzi borib turgan hamoqat. Ammo zarracha boʻlsin niyatimni oshkora qilish uchun shu yoʻldan bordim. Yuqoridagi Solomonshoh, mening ham fikrlarim davomida shuni takidlashni istardimki, dunyodagi eng oliy neʼmat bu ishq. Uning sirrini yechmoqqa bel bogʻlagan zotlarning na soni bor, na sanogʻi.
Topmayin zohiriy mahvashni Navoiydek zot,
Ixtiyor aylagan Botiniy dunyoni hayhot.
Kimki oshiq edi, avval bir zaminiy malakni sevdi. Seva-seva oxir devona boʻldi va koʻrdiku, bunday malakni topib ham boʻlmas, uning visoliga yetib ham boʻlmas.Oshiq malak dunyoga qadam bosgan xonodon ostonasi tuprogʻini yuziga surta-surta koʻr boʻldi, gado, yoqa vayron, darbadar-musofir boʻldi. Endi u bunday malakni odam zoti yaratganiga shubha nazari bilan qaray boshladi. Axir, qanday qilib shunday farishtani (Navoiy tili bilani aytganda zohiriy mahvash-parivashni) gunohkor odam bolasi yarotaolsa?
Gʻazalda aytolgan Navoii gunohkor zotga,
Shom shafogʻing baxsh ayla debon Gʻoyib Maʼshuqga.
Yoʻq dedi devonovor oshiq naʼra tortib,
Maʼshuqa malak emas, balki malakni yaratgan YaRATUVChI-ning oʻzi.
Gʻurub alangami? Soʻrasam Darvishdan uni,
Darvish yoqa tutib dedi-bu Gʻoyib bayoni.
U yaratdi bu shahlo koʻzlarni, bu shahdu shakar lablarni, qalam qoshu, sayqal taram mijjalarni, jon ofati qarashmalarni, sumbul sochlarni…..
Oshiq maʼshuqni boshqa yerdan qidira boshlaydi. Ilk marta butun borliq oʻsha malak siymosida namoyon boʻldi: Daraxtlarning mavzun qomati, yaproqlarning zangori sofligi, ularning chaqaloqlardek oʻzlari bilmagan tilda shivirlashlari, daraxt tanasidagi sabuhiy poklik, oyoqlari ostida ruku tushub yotgan oʻt-oʻlanlarning sajdaga bosh urushlari, koʻringki, hamma-hammasi ishqdan yaralgan.Uni eng Buyuk Maʼshuq yaratgan. Malak esa allaqachon biror xaromining qoʻyniga kirib ketgan, ammo oshiq buni bilmaydi, chunki zaminiy tashvishlardan uzil-kesil chekinganiga xiyla boʻldi va malakning ham zaminiy ekani, vujudida nafs otligʻ ilon burala-burala tomoqlariga qadar kelgani, nihoyat til chiqarib, hamma narsani yamlashga boshlaganini bilmaydi. U allaqachon osmonlarga koʻchgan (Iso massii yangligʻ) va bir vaqtlar zaminda yashaganini unutgan. Ishq oshiq bilan falakka koʻtarildi. Ishq oshiqni olib ketdi. Endi u Osmonlarga sayr qilargan gunohlar olovi langillab yotgan oʻzining qadrdon yerlarini eslay olmaydi. Ishq ana shu. Odamlar shu boisdan hech qayerdan uni topa olmaydilar. Koʻngli toʻla dart bilan uning qaʼr-qaʼriga shungʻiydilar. Uning ichda yashab turib ham topa bilmaydilar. “Solomonning gʻazallarin gʻazali” nazmiy asarining va mening toʻrt qator sheʼrimning ham tahliliy, tadhidiy nasr bayoni shundan iborat.Oʻzbek olimlari yarataolmagan narsani Yahudiy doho millatinig farzandi sharqshinos buyuk olim N.M.Malayev (“Oʻzbek adabioti tarixi”ni yarataolgan) holo hayot boʻlganlarida ul zot mening fikr bayonimni tasdiqlagan boʻlardi albatta.
Oʻtmishingdan ayta olsam ezgoik bir dart,
Soydayin oqsada yoshing qilgaysan toqat.
Moisey uzlatda boʻlib Sanayda qirq yil,
Haq bashoratin “TANAX”ni ololgan butkil.
Eng achchiq achinarli Xolokostda doim,
Boshingda tegirmon tosh charx urdi qoyim.
Dut, gazda qovurdi eting Adolf shayton,
Millioncha iudey topshirdilar jon.

“ “ “

Xudo Har bir elning peshonasiga,
Moiseydek zotni bitar juda kam.
Yahudiyni eslash men uchun vojib,
Qadrin bilmogʻimiz lozim muazzam.
Mening ham muddoam Moisey zotning,
Muqaddas “Tanax”in eslamoq takror.
Zero, har bir togʻda yalpiz oʻsmagay,
Sanayda koʻkarar har qishu baxor.
Pokdan-pok qalb ila ushladim xoma,
Bu yoʻlga rahnoma eʼtiqod ixlos.
Yahudiy nomiga yozay nek noma,
Bu esa shoirning niyati xolos.
Visoling qirq asrdan koʻproq yashagan,
Noy, Sim zargarlar zar ilking yasagan.
Solomonning gʻazali oy suvrati,
“Sanay togʻ” Moiseyning ilk shuhrati.
Abraam, Isoq, Ioq bobo doholaring,
Aytay eslab toʻrt ming yillik mehroblarin.
Xanaana zar tuproqqa yigʻib ELNI
Bunyot etgan baytul davlat Izroilni.
Abraam hazrat olgach Xudo bashoratin,
Koʻrkam etgan Xanaana buyuk yurtin.
Sadam Ibn qoʻshnilari qilgach xohish,
Qoʻshib olgan Izroilga bir kam toʻrtin.
Azal qadim Ur shahri Yeverangda,
Sim, Noy, Ioq izlari bor sevarangda.
Ur qasring sevikli shaharlarga teng,
Qadim topindiq koʻp-maydonlari keng.
“Surux, Naxor, Farra” Mesopotamda,
Abraam pushti yashamoqda hozir damda.
Mesopotam, Vovilon yurt qadimdan.
Topindiq haykalin marvardan boshin,
Tashxis olimlari etib eʼtibor,
Qirq asr burungi Abraam der qoshin.
Avvalbosh Abraamning yoʻli chun uzoq,
Koʻk uzra paydar-pay yoqqan sham chiroq.
Mozeyda kishvar koʻp ioq vatani,
Chalkashtirgan Adolf murgʻ deb takani.
Tigr, Yefrat daryolarin oraligʻida,
Abraamning ilk izi bor chaman bogʻida.
Yeverang aytib ketgan doston asar,
Noy, Simga tobin deya solayotir jar.
Shumer, Ur va Akkad kishvarlar boʻlsa,
Senlarning iptido vataning esa.
Senga qoʻshni boʻlgan davlatda Bobil,
Oʻchmagan hozir ham hirslaring komil.
Senga sajda qilib Ur hamda Shumer,
Tosh devolim tiklagan zoʻrriyotim der.
Ikki, toʻrt ming yillar burun to bizgacha,
Oʻtding yashnab Tigr, Yefrat aro dengizgacha.
Shumer, Akkad yurtlar, Ur kent zar shodasin,
Qiyoslarin topmagaysan kuch qudratda.
Hamda Bobil Xudo Haqning boʻsagʻasin,
Sen yashnatgan yer, Osmonni yaqin sharqda.
Sharq qasrin qurgan sensan moviy oftob,
Bor Ispanu Frantslarda izing mahtob.
Odamzotda boʻlmasa gar shafqat biroz,
Kunlarsayin ortar ekan qasdu gʻaraz.
Doholarni tan olmagan, gʻaraz ovi,
Iudeykan koʻzlagani fashist dovi.
Yahudiy zarlarin taniydi zargar,
Izlarin eʼzozlar yer, osmon qadar.
Misrda Iosif boʻlib bosh vazir,
Faraon koʻksini koʻkka koʻtargan.
Onang etagidan tushgan ming botir,
Ostonasin qurgan tillo,nuqradan.
Bertamoh, Barnogul akobir Boris,
Olamni yashnatgan chorogʻon yulduz.
Varzob, Romit togʻlarda koʻkargʻan gul,
Oshiqlar nolasin kuylagan bulbul.
Maqom mulkidagi mutloq doho sen,
Osmon toqidagi jamshid, oysan sen.
Sim shohga ayt desam visol muchaling,
Noy amir bilar der boytul oʻlchovin.
Vasl ruhing – qirq asr yil kelgan asrab,
Sim, Noy, Ioqlaring nur toʻkkan yashnab.
Toʻkkan nurlar iudeyning zar sunnati,
“Sanay” Moiseyning qirq yillik uzlati.
Xudo bergan qalam bilan yahudiyning,
Yoza oldim ”Bibli” dagi poy qadamin.
Lek pokdomon niyat bilan Moiseyning,
“Tora” yozugʻ urf udumin aytolmadim.
“Tora” yozugʻ yahudiycha turmushga xos,
Urfu udum axloqlarin aytgan xolos.
Olti yuzu oʻn uchta xos axloq taʼbi,
Tizilganlar urfu udum marjon kabi.
Iyerusalim qasri Xudo darvozasi,
Yahudiylar olam ardoq arzandasi.
Oʻn ikkidan oʻn toʻping asir tushib,
Eng achchiq ahvolini bilgaysiz siz.
Na chora Assiriya davlatlarda,
Yitib ketgan ajdodlaring dom daraksiz.
Forscha, Oʻzbekcha soʻzlar shoiring sizing,
Behishstzor deb yahudiyim kutlugʻ izin.
“ “ “
Yahudiyning novzotlarin soʻyib faraonlar,
Nil sof toza suvin oqqan qonga boʻyaganlar.
Yahudiyning qonlaridan toshdi daryo,
Daryolar birlashsalar gʻarq boʻlur dunyo.
Qurbon qilgin desa bolang parvardigor,
Koʻz yosh toʻkib nojot soʻrar onaizor.
Shafqat sizga deganidan Xudo, darhol,
Qurbonlik chun barrachani soʻydi ayol.
Daryo qonlarini bosgan chogʻda chivin,
Moiseyga uz dedilar qul chilvirin.
Paygʻambar zot ozod qilgan zotlarini,
Koʻz yosh toʻkkan ona hamda novzotlarni.
Cherm bahr suvlarini toʻsib bir rav,
Misrlarga gʻulom boʻlgan ellarini,
Oʻtkazdiyu, Cherm suvin tezda darrav,
Xudo men deb kakirlagan faraonni.
Qoʻyvorgancha quvgan yovni yoʻlin kesib,
Suv ostiga gʻarq qiloldi jonlarini.
Misrlarning band zanjirin uzub pora,
Ozod qilgan jonlariga kirib oro.
Moiseyga qutqorolgan gʻariblarin,
Sajda qilib eʼzozlardi paygʻambarin.

“ “ “
Samarqand ham Buxoro donishmand doholarim,
Qay, qayon ketding ayt: -togʻ daydisi ohularim.
Nargiz ohu-oshiqlarning jon ofati voy-ey,
Tamara bonu-mahvashat muborak shavad-ey.
Tamara-Katayev Isoq dohoning qirmizi,
Gulroʻ Nargiz-Malayev takrori yoʻqing qizi.
Oʻzbek, Tojiklaring tashlab ketding sen firoqqa,
Zar, kumush izlaring koʻmasanmi yo tuproqqa.
Qolsang Buxoroda seni qashqir tishlarmidi,
Eslolmam shohlong jamshid yo oyga oʻxsharmidi.
Yolgiz ataganim qalb daftarim ochay endi,
Qolgan poy qadaming tobot qilib yuray endi.
Qolgan poy qadaming senga aytar hasrati bor,
Kelsang Buxoroyi sharifingni koʻksin koʻtar.
Ota, onamiz bir, katta qilgan sizu bizni,
Rostmi, yolgʻon qayon yetakladi taqdir sizni.
Yursang xanda gʻuncha doʻndiqchaday boʻlmasmidi,
“Kelmadi” – dil nola gʻazalini oh.., voh.., kuylab,
Siyna aro siziq – jon ofatin koʻz – koʻz aylab,
Noz kulsa Barno menga – lab hech kim burmas edi.
Togʻ toshda gul undurgan Malika parivashing,
Qiya boqsa nogoh yoʻqotardi Majnun hushin.
Falak betakror hofizi Rustam Samarqani,
Chorak asr oʻtiblar ketdi,men ovozinga zor,
Ey Rustami Doston falakdan oshginchi qani,
Koʻk uzra “Qurbon oʻlam”ingni eshitay bir bor…..
Samarqandda bordir poy qadami hazrat bobong,
Koʻkka qat taratgan Abraam Bulvar xiyoboni.
Siz qanot qoqib Uqʼyonusdan uchib oʻtganda,
Qayt dedim,qaytmadingiz yahudiy doʻstlar daho.
Shundoqchakan taqdir sizing Haq bitik bitganda,
Shoiring umidlari sovrildi koʻkka e voh!
Ekmasangda rayxon – kindik qoning bor tuproqqa,
Atam sheʼrim momang yotgan – qabr yolgʻiz yalhaqqa.

Murtazo Ulugʻov.